Korporacja jako biurowe RPG

Doświadczenia pracy w korporacji dają szeroki pogląd na zachowania ludzi w korporacyjnej dżungli. Co ciekawe rezultat tych obserwacji skłania mnie do wnioskowania, iż tak naprawdę każdy dział korporacji stanowi osobną firmę. Może być to zrozumiałe, przy założeniu, iż każdy z działów jest indywidualnie rozliczany i pracuje sam wyłącznie na swój sukces. Mało kiedy niestety w korporacji tak to wygląda. Tym bardziej dziwi fakt nie dbania o wspólny wynik i przedkładania własnych wizji nad ogólne wytyczne. Człowiek jest de facto  jedynym pierwiastkiem generującym błędy w korporacyjnej machinie (nawet jeśli coś jest niedociągnięciem systemu - to i tak powstało jako takie z racji błędu człowieka). Dobry, wyrozumiały przełożony (a przecież na takich stawiają korporacje na asessmentach) potrafi bronić swoich podwładnych przed wyższymi przełożonymi - co nie wyklucza pouczenia ich, lub też nazwijmy to wprost - solidnego opier..lu post factum w sytuacji 1 vs 1. Dlaczego więc z uporem maniaka zdarzają się przełożeni nie potrafiący wyciągać wniosków i tym samym konsekwencji w stosunku do podwładnych forsując tym samym swoje partykularne cele (będę miał/a zadowolonych pracowników ponieważ jestem łagodnym/ą szefową). W gruncie rzeczy sytuacja zaczyna przerastać ów przełożonego, ponieważ - standardowo - podwładni zauważają miękkie podbrzusze szefa i wykorzystują ten fakt poprzez coraz większe pokłady niesubordynacji. Nakręca to spiralkę coraz bardziej. Dodatkowo przełożony przestaje postrzegać cele kategoriami korporacyjnymi, a zaczyna postrzegać własnymi, mającymi na celu utrzymać w ryzach dział i swoje stanowisko. Nie ważne, iż podobne efekty dałby konkretny zysk finansowy w postaci premii - który zadowoliłby całość firmy, a wymagający szef uzyskałby szacunek u podwładnych bardziej niż ktoś kto wiecznie się podkłada. A podkładanie to podzielić można na swoiste tury - zupełnie jak w RPG. Mało to jest to rozgrywka w trybie multiplayer - różne działy w oparciu o szefa jednostki składają zażalenia, przełożony z centrali naciska na osiąganie wyników - innymi słowy im dalej w las tym gra staje się trudniejsza. Należy obciążać winą inne działy w jednostce, stosować szeroko zakrojoną i rozbudowaną technikę subtelnego ass-lickingu wyższych przełożonych itp. itd. Czy to wszystko warte jest zaniechania dyscypliny i stworzenia swoistego bezkrólewia? Dobry menedżer musi być w pewnym stopniu świnią w stosunku do swoich podwładnych - by potrafić w sposób kulturalny  i taktowny trzymać innych za ryj. Niestety nie zawsze umiejętności i osiągnięcia są w stanie przebić się przez warstwę śliny z wazeliną...